Xoán Guerreiro

Xoán Manuel Guerreiro é pintor ademais de veciño. Decidiu un día que pintar era o seu camiño. Non fixo caso das opinións en contra e agora desfruta con calma do seu traballo e dos amigos.



Sempre que fago unha obra plástica parto dunha creación literaria. A última exposición que fixen sobre as casas indianas, Os silencios da luz, sobre esa frase desenvolvín a edición plástica. Iso lévame a coller uns estamentos distintos, a traballar dunha maneira intimista distinta. A literatura é a que te leva á imaxe e a imaxe tamén te leva á literatura.
Cando preparo unha exposición, o que fago é un título xeral e a partir de aí, desenvolvo os temas particulares.




Eu son un poeta que ao mellor a literatura non me levou a chegar ao final e collín a imaxe para expresar o que fago. Non creo niso da inspiración, de coller un momento e botar un día para ver un solpor ou unha luz especial. Eu iso case que llo deixo aos impresionistas que eran os pintores que saían para fóra e collían esas actitudes de luz. O que é válido é ver esa luz e saber transmitila despois.






Son dos que pensan que a inspiración ten que collerte traballando. É un proceso creativo.Un dos pintores que aprecio especialmente, Antonio López, é un autor dunha pintura que ten un proceso creativo, un proceso de traballo. Cal é a súa inspiración? Pois a luz de Madrid, a miña é a luz de aquí, as vivencias de aquí. Se vou tomar algo cos compañeiros e falamos iso non se pinta, iso transmítese porque é coñecemento que traio comigo.



Arrepentirme de pintar algo? Materialmente si, espiritualmente non porque penso que un non debe estar contento coas cousas cando se consiguen, senón que para min esa satisfacción está no intento de conseguir esas cousas. É unha loita que se deixas de loitala, que fas?, deixas de pintar e tiras con todo? O intentar chegar, o intentar facelo implica unha satisfacción tremenda. Que o consegues ou non? Ben, se queres podes establecelo dentro dun arrepentimento, unhas cousas dentro e outras non.







Nisto sempre estás aprendendo. Hai veces nas que che din: vamos ver esta exposición. E ao mellor é unha exposición moi mala, tecnicamente, plasticamente…pero eu son dos que digo que a vou ver, para saber o que non teño que facer. Do bo e do malo sempre se aprende, no intento de chegar a algo, ao mellor hai cadros debaixo doutros cadros, pero eu penso que esa loita é a que te mantén, porque senón a ilusión vaise para abaixo.




O maior éxito non é saber pintar mellor, considérase que con unha aprendizaxe acabas sabendo pintar. O difícil é transmitir algo no cadro, sexa beleza, horror, o que queiras, pero con discurso. O problema da pintura é saber cando o cadro está rematado. Tamén o dicía Antonio López, que o maior problema do cadro é saber cando está rematado. El ten cadros de anos, nos que volve, vai…porque se moitas veces te pasas, o cadro pode caer nun manierismo exacerbado que te leva á incomodidade na visión, e se moitas veces a obra non está completa, o discurso que ti pretendes non chega. Entón penso que o éxito de todo artista é saber cando ten que parar.






Iso dácho as horas de traballo, hai cadros aos que lles dás voltas, que os miras, que pensas no que lles fai falta, etc. Penso que as mellores obras son as que arrancas a facer, que lle dás voltas e logo dun tempo dis: xa está feita. Hai obras que son relambidas, recargadas, e pola contra hai outras que son espontáneas, como o impresionismo, que ao mellor a ese cadro lle falta algo, pero o seu discurso está aí. Saber parar é a filosofía do cadro.